Band: Marco De Angelis 
CD Title: “The River - Both Sides of the Story”

Band Website: www.theriver.it

Label: Independent Release

Label Website:

Release Date: 2013

In the world of Progressive Rock music, there really seems to be no end of variations on a theme. Artists will approach the genre with their own inspiration and set of influences. Such is the case with the Italian multi-instrumentalistMarco De Angelis. His new CD entitled The River - Both Sides of the Story offers up an interesting mix of sounds that are at once familiar and yet delivered with a fresh take. The River features not only De Angelis but also Marcello Catalano (vocals), Cristiano Micalizzi (drums) and then Désirèe Petrocchi, Simona Rizzi, Susanna Stvali, Fabiola Torresi, Sara Berni all on backing vocals. The music will have instant appeal to fans or melodic prog.

The River - Both Sides of the Story is a collection of 12 tracks, 68-minutes of music written, arranged, produced and performed by De Angelis. This is clearly his show even though he enjoys the help of other talent on drums and vocals. This is also his story, a loosely based concept with songs reflecting the dualism of humanity: male – female, life – death, good – evil, hence “both sides of the story.” These tunes are all more or less mid-tempo and on their own come across as nice catchy tunes, but what elevates them into the prog-sphere is their arrangements and structure. Sound effects are layered-in creating a sense of place or environment and reinforcing the concepts at work. At the same time it’s possible to imagine each tune out of context and hear its melody and hummability. The musical reference point would be Pink Floyd reinterpreted through RPWL. The music is melodic and transitions smoothly from one musical idea to the next. While not every track is connected to the next, many do slide into one another which contribute to creating a larger than life musical pallet.    

For a guy who started to play music the first time he picked up an instrument at the age of ten back in 1972, it’s taken Marco De Angelis quite a few decades to bring his musical vision to fruition and while it’s not the most complex progressive rock you’ll ever hear, it is a very satisfying listen. Fans of Barclay James Harvest, RPWL of course Pink Floyd will find much music here to appreciate and enjoy.

Als je de website van de Italiaanse multi-instrumentalist Marco De Angelis bekijkt, kun je niet anders dan concluderen dat de man erg tevreden moet zijn over zijn album “The River – Both Sides Of The Story”. Hij heeft er zelfs een recensieachtig stuk over geschreven waarin het woord ‘fantastic’ overigens wel heel vaak voorkomt. Tijd voor wat tegengas dus. De messen zijn geslepen. Nou nee, deze kunnen linea recta terug de kast in. Na een enkele draaibeurt is al duidelijk dat het dik in orde is wat de man laat horen. Een mengeling van progressieve pop en classic rock is vaak niet al te spectaculair, bij De Angelis ligt dat anders. Hij heeft zijn zaakjes goed op orde.
De Angelis kan bogen op een lange carrière in de muziekbranche. Deze ontdekkingsreis begint al als de in 1962 geboren Marco op tienjarige leeftijd een gitaar cadeau krijgt. In de loop der jaren leert hij ook basgitaar en toetsen spelen. Tevens heeft hij zich bedreven in het arrangeren en produceren van muziek. Een kundig mannetje dus met het hart op de goede plaats. Naast zijn eigen projecten is hij hoofdzakelijk in de weer geweest voor anderen, maar met het hier besproken album staat de spot geheel op hem gericht.
Nou ja: geheel? Voor de drums en de zang alsmede voor de koortjes heeft De Angelis een beroep gedaan op anderen. Het is wijs dat hij op deze kardinale punten is gegaan voor kwaliteit en niet voor zelfgenoegzaamheid. Neem bijvoorbeeld de zang. Marcello Catalano heeft een aangename stem die doet denken aan die van Ray Wilson. Keer op keer laat hij horen dat hij de expressies die in de muziek voorkomen vocaal weet over te brengen. Wel heeft hij wat te kampen met een accent, maar dat heeft iedere Italiaan die in het Engels zingt. Soms doet hij ook wat denken aan Peter Gabriel, maar hij niet alleen; de hele muziek hangt in de sfeer van de jaren 80 a la Gabriel, maar ook a la Pink Floyd of zelfs Simple Minds. De Gabriel-link is snel gemaakt aangezien De Angelis alle baspartijen uitvoert met een Chapman Stick. Hij is uiteraard geen Tony Levin, het kronkelt er echter niet minder om.
Het album kent een heus concept. Het eerste gedeelte van de titel (The River) is een metafoor voor het leven zelf, terwijl de subtitel (Both Sides Of The Story) slaat op de oevers oftewel het dualisme in het leven (leven-dood, man-vrouw, dag-nacht etc.). Tussen de intro en de bonustrack bevinden zich de tien stukken van het album. Tell Me Why is het eerste echte nummer. Het toont aan dat de koortjes groots zijn. De vijf gospeldames die dit klusje klaren maken een zeer overtuigende indruk, niet alleen in Tell Me Why maar ook in een aantal andere nummers. Hun geluid is warm en vol, het ideale middel voor de grote emotie. Ook de Pink Floyd-deken is er snel mee gelegd, maar nog niet hier in dit nummer. Dat gebeurt ook nog niet in het mooie Black Stare, een nummer dat in het begin ingetogen zang kent van Catalano en later lekker orgelspel. Eigenlijk is het jammer dat de intensiteit niet nog een keer wordt opgeschroefd. Zo blijft het een beetje hangen tussen mal en dwaas.
“The River” vervolgt met drie fraaie songmatige liedjes te weten One Love, Snowbound en Never Look Back. Hoewel het mosterd all over the place is, is het materiaal dusdanig  genietbaar dat De Angelis er mee weg komt.
Het copycat-spelen is wel heel erg vaak het geval als de fase met de meer progressieve nummers zich aandient. Het ene na het andere Pink Floyd-standje komt voorbij. Je ziet het zo vaak: muzikanten die op hun best zijn als ze dicht bij hun voorbeeld blijven. Zolang dit nummers oplevert als Regrets, Take It Away en What Do You Feel Now zal niemand klagen.
Het concept sluit af met Fly High en laat dat nou net een matig nummer zijn. Het veelvuldig zingen van het refrein is nogal irritant, zeker door het gebruik van de kopstem. Wel is dit een typische afsluiter. Dat is dan weer wel goed. Het zet alleen de bonustrack die er nog achteraan komt in een bedenkelijk licht. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit is wel heel veel mosterd na de maaltijd.
Voor wie muziek origineel moet zijn is het makkelijk, die kunnen “The River” moeiteloos aan zich voorbij laten gaan. Wie niet zo nadrukkelijk op zoek is naar oorspronkelijke muziek kan zichzelf een plezier doen door dit album op zijn minst eens te gaan beluisteren.
Dick van der Heijde

Review: Marco De Angelis - The River: Both Sides Of The Story (2013)

Review: Marco De Angelis - The River: Both Sides Of The Story (2013)

Artist: Marco De Angelis
Album: The River: Both Sides Of The Story
Year: 2013
Label: Self released

Review: Diego Camargo

Rate: 

Thoughts: Although this is the debut album of the Italian musician Marco De Angelis, he’s far away from being a new face in the musical world.
He spent the last 15 years working as a sound engineer and as a producer for production companies in Italy. He also has his own recording studio and he is a multi-instrumentalist playing the guitars, Chapman stick, bass and keyboards.
His first album The River: Both Sides Of The Story (2013) is a conceptual piece of work that deals with the duality in life.

The album runs in a more modern approach to Prog but very often having a Neo Prog feeling to the music.
It is also very different when it comes to styles, one can’t really say that Progressive Rock is the main goal here. In my opinion, the goal of the album is to pass the message in a dreamy bed of sounds and not really focusing on being Prog Rock.

The singer of the album is Marcello Catalano and he does a very good job throughout The River: Both Sides Of The Story (2013) with good vocal lines.
And though there are plenty of very good songs and bits on the album with catchy Prog moments like the great opening track ‘Tell Me Why’, the Neo Prog ‘Black Stare’ or in the Pink Floyd influenced moments like ‘Regrets’ and ‘Take It Away’ I had a hard time to label The River: Both Sides Of The Story (2013) as a Progressive album.

On the other side of the album there are plenty of Pop oriented tracks, that aren’t really bad songs but one expecting a Prog album can be disappointed.
Being a Prog Rock website when I receive a CD I’m expecting it to be Prog Rock and when it comes to this album half of the songs is not quite there as in ‘One Love’, ‘Snowbound’ and ‘This Time’.

Marco De Angelis wrote a good album, it’s also well played and has great songs. The problem for me is the aforementioned fact: I expect  Prog albums when receiving a CD to review so it’s quite hard to write about albums like The River: Both Sides Of The Story (2013).
The album has numerous Prog moments as I mentioned, but I wouldn’t mark it as such. It lacks a more intriguing and profound sound, perhaps some daring moments in the compositions would do.

Having explained this, The River: Both Sides Of The Story (2013) is a good album, it’s just not Prog enough for my standards. If you like a good mix of Prog Rock and Pop Rock with a big Neo Prog accent you’re going to love it.
Now, if you’re searching for a more complex sound, seek somewhere else, this is not for you.

In time, mentioning the booklet of the CD is needed, it’s a great fat booklet with high quality paper that reminded me of many of my 90’s CDs.

On next issue of Eclipsed Magazine

Thanks to Joe Asmodo

 

Artrock

MARCO DE ANGELIS

„The River – Both Sides Of The Story“

(theriver.it)

7 of 10 Pt.

Artverwandt: Marillion; Peter Gabriel, Pink Floyd

Mit „The River“ hat der Italiener Marco De Angelis endlich seine eigene Musik realisiert, nachdem er Jahrzehnte lang für andere schrieb und produzierte. Der Chapmanstick-, Gitarren-, Bass- und Keyboardplayer hat seine musikalischen Wurzeln in den Endsechzigern und Siebzigern. Da kommt es ihm sehr entgegen, dass sein Leadsänger Marcello Catalano mal wie Peter Gabriel und mal wie Marillions Steve Hogarth klingt. Die Songs des Konzeptalbums, das sich mit den Themen Fluss des Lebens und Dualität beschäftigt, sind vorwiegend im Midtempobereich angesiedelt und besitzen allesamt eine nachdenkliche Note. Vieles erinnert an die ruhigeren Marillion-Stücke der letzten Jahre. Dafür bietet „One Love“ an Pink Floyd erinnernde Gitarren, lässt „What Do You Feel Now?“ an Alan Parsons Project denken und kommt mit „Regrets“ konzertante- sowie mit „Never Look Back“ gar ein bisschen Stadionrock-Stimmung auf. Die Stücke wurden detailreich und akribisch arrangiert, doch hätte das Drumming an der einen oder anderen Stelle durchaus variabler sein können. Dennoch ein gelungenes Debüt.

Top-Track: Snowbound

"Take It Away" on AFK MAX Radio (DE)

05/12/2013